Vasat! Dengede Hayat

Yazma merakımız yaşama anlam katma sevdamızın uğraşlarından biriymiş meğer. Çıktığımız yolun nereye varacağının önemli olmadığını öğrenmek ne kadar da sükun erdirici. Muhtaç olmanın engin tecrübesi ve sabretmenin muhteşem hediyesi incilerden ibaret anlar sunar insana.

Kendi mekanımızda harflerimizi saklayabileceğiz.

Dostlarımız yüreklerini zihinleriyle arkadaş kılarak misafir olacaklar zamanımıza.

“Vasat” artık milletimizin ve vatanımızın hizmetinde yayın hayatına başlıyor ve bu benim ilk yazım burda.

Ömrümün son anının fotoğrafı gibi.

Neyi amaçladık ve niyetimiz nedir.

İşte bunla ,ilgili söyleyeceklerim.

Vasat; insan kalabilmenin biricik ölçüsüdür.

Güneşin doğumu her sabah ve akşamında batışı.

Bulutun yükünü bıraktığı andaki hali.

Her ağırlığın yeryüzüne kavuşması.

Ayın zamanı doğurması ve yıldızların yolumuzu buldurması.

Bir tohumun yemyeşil saçlarıyla toprağın üzerine çıkışı.

Bir annenin çocuğunu emzirmesi.

Babanın saçlarımızı okşayan eli.

Sevgilinin kalbimizi hareketlendirmesi.

Eşlerin birbirinde sükûna ermeleri.

Bir dostun sarsılmaz sadakati.

Azla yetinenin huzuru.

Çoğu dağıtanın mutluluğu.

Bütün bunları idrak etmenin soyluluğu.

Ve her şeyin sahibine mecbur bırakan bu dengenin sonsuz özgürlüğü.

Muhteşem değil mi?

Mucize gerçekten böyle olmaz mı?

İşte “denge” diyerek aklettiğimiz,

“uyum” diye hissettiğimiz,

ifrat ve tefrit diye iki aşırılık arasında ölçüp biçtiğimiz,

“vasat”, insan olmanın ve öyle yaşayabilmenin biricik ölçüsüdür.